مردی را دوست دارم که بلندی قامتش، تمام سرو های بی خاصیت شهر را سخره می گیرد

مردی را دوست دارم که برایم شعر نمیگوید و روی برگه کاغذی به من تقدیم نمیکند. زیر گوشم لالایی نمیخواند. شعر های سید علی صالحی را برای لحظه های دونفره مان از حفظ نیست. ادبیات را دوست ندارد و گاهی ادبیات را گردن میزند

مردی را دوست دارم که لا به لای تمام شیار های دستانش میشود یک عمر عاشقی را دید

مردی را دوست دارم که میداند عشق چیست. مردی را دوست دارم که میداند چشم انتظاری یعنی چه، که بخواهی و نداشته باشی یعنی چه. مردی را دوست دارم که میداند از دست دادن به چه رنگ است

مردی را دوست دارم که کنارش بی دغدغه زن هستم. بی هیچ سانسوری خودم هستم. بی هیچ ترسی آنچه میخواهم را میخواهم و آنچه را که نمیپسندم میگوییم

مردی را دوست دارم که سراسر وجودش ترانه ی نابی است به نام انسان بودن. به نام آزادگی. به نام زندگی

مردی را دوست دارم که بی هیچ دلیلی دوستم دارد

مردی را دوست دارم که حتی وقتی نیست، دوستش دارم

مردی را دوست دارم که با شکوه ترین اتفاق زندگی من است و آمد و به من فهماند که میشود جور دیگری هم نگاه کرد و زندگی کرد و نهراسید از واژه های مکدر بی آشیانه ای چون" زیبایی" و " بوسه" و ....

مردی را دوست دارم که گاهی فرصت ندارد دوستم داشته باشد

.....


دوستش دارم

بیش از اینها دوستش دارم

مردی را که مرد من است

...................................................

پ.ن) لطفا فقط و فقط و فقط برای این پست نظر یا توضیح و یا حرفی اگر دارید، افتخار داده و در قسمت نظرات برایمان بنویسید