نمیشنوید مرا؟ نمیبینید مرا که تهی ام این روزها؟
با شمایم کاغذ ها ، مرا واژه به واژه بنگارید
چهار حرف
برای سه سالگی کمپین. برای امضاهایی که هرکدامشان گویی تیری بود از جانب دشمن که اساس دین و باور ها را هدف قرار داده بود. برای سه سالی که گذشت و حسرتی که بر دل ماند، وقتی کمپین های دیگر همچون نام خلیج و عضو تیم ملی و بقیه را دیدیم. برای روزهایی که نمیدانیم چندتای آنها مانده تا روزی که فریاد حقوقمان به گوش انسانیت برسد که بگوییم باور کنید که ما انسانیم، نه نیمی از انسان
عقربه روی ساعت می چرخد ... دنگ ... دنگ ... دنگ
گوسفند هایی که شمرده ام همه در خوابند .... ماه روزه ی خسوف گرفته .... ستاره ها نجیب شده اند و دیگر چشمک نمی زنند
عقربه همچنان روی ساعت می چرخد ... دنگ ... دنگ ... دنگ
همهمه ای برپاست ... بوی سیگار می دود در لا به لای تن های عرق کرده ... نیم خیز میشوند روی تخت و دست دراز می کنند و موهایم را در مشت می گیرند ... خاکستر سیگارها را می پاشند روی فرش .... تن های عرق کرده در هم می لولند ... مرا به خود می کشد دستی در آن میان، زیر گوشم نجوا می کند: « – عقابان کوچه، ( با آنان چنین گفتم) گور من کجا خواهد بود؟! – در دنباله ی دامن من!( چنین گفت خورشید) – در گلوگاه ِ من (چنین گفت ماه)» 1
....
عقربه روی ساعت می چرخد ... دنگ ... دنگ ... دنگ
دستی دهانم را می فشارد ... خاموش باش دخترک، چشم هایت را ببند ، وقتش رسیده که گربه در چشمانت سیاهی بزاید
.................................................................................................
1)قطعه ای از ترانه ی فدریکو گارسیا لورکا
-"خوب قدم زنان از مسیر اصلی میریم تا سالن آمفی تاتر" – "نه میدون اصلی رو دوست ندارم، دیدن لباس یشمی های نیروی انتظامی عصبی ام میکنه." به نگاه ِ متعجب من لبخندی میزند و می گوید "فقط یه شب بود اون شب لعنتی، چند ماه هم گذشته اما هنوز نتونستم هضمش کنم"
.....
خیلی ساده اتفاق افتاد. وقتی بی قید خیابان های شهر را کنار گام های یک مرد پیاده رج می زد، نکیر و منکر های پیاده رو ها را از خاطر برده بود و در خاطرش نبود که عطش گاز زدن یک سیب هم باید در او استغفار شود چه رسد به هوس تن! به همین سادگی اتفاق افتاد و در یک چشم به هم زدن !! و دید روی صندلی های کلانتری نشسته تا از نجابتش دفاع کند و بگوید این ننگ قدم زدن با مردی که شوهر نیست را چطور می خواهد توجیح کند! غروب پنجشنبه بود و فردا جمعه ی کذایی وتعطیلی بازداشتگاه. دوندگی های پدر برای بیرون آوردن او بی فایده می شود و اون یک روز میهمان عزیزان ِ مجری ِ دین بود
به همین سادگی بود
او وارد بازداشتگاه می شود. پریشان و گریان. ملتمسانه از خانمی که او را همراهی میکرد میخواهد که او را ببخشند و بگذارند که برود. به درخواستش می خندند. التماس میکند ، داد میزند ، تهدید می کند. پدر پشت درب بازداشتگاه مستاصل نشته و او شوری اشکش را با سیاهی ریمل و خط چشمش قورت می دهد تا شاید تمام این لحظه کابوس باشد که... سیلی اصلی را می خورد
-ببین دختر زیاد سرو صدا نکن، اینجا زیاد بهت بد نمیگذره. دختر خوبی باش تا امشب مهمون یکی از آقایون باشی و نه به تو بد بگذره و نه به ما، اینجوری هم خوب یادت میاد این آقا چه نسبتی باهات داره و یادت می مونه دیگه از این کارا نکنی
!!
به همین راحتی
به همین سادگی
اتفاق افتاد
و پدر پشت درب بازداشتگاه
و صدای زنگدار زنی که پک های سیگارش را روی صورتش فوت میکرد
و این بود شروع کابوس
اما خوب، جناب رئیس مجلس میگویند نیست ، پس چانه نزنیم، تجاوز و آزار جنسی ای در کار نیست. الکی هم شلوغش نکنیم. به جای این حرفها فیلم خروس جنگی را ببینیم و بخندیم ، ما سابقه ی خوبی در بی توجهی داریم، زهرا کاظمی را راحت یادمان رفت و دوندگی های فرزندش را و زهرا بنی یعقوب را و اشک های پدرش را ..و
پ.ن) مقاله ی گزارشگران حقوق بشر را بخوانید در این باب، خالی از لطف نیست
و مسیح علی نژاد مثل همیشه عالی
وقتی حس خوبی دارم
حسی شبیه به حس رهایی؛ شاید حس لحظه تولد
وقتی به این فکر میکنم که شاید دارم دوباره متحول می شوم
پر پر و بال می شوم
وقتی دلم میخواد تمام ثانیه ها رو نگه دارم تا نگذرند و تموم نشوند
وقتی هر دقیقه از یه روز برام یک غزل شیشه ای میشه
غزل هایی که تو با چشمات میگی و من می شنوم
وقتی رهایی رو تجربه میکنم و از هرچی باید و نباید این زندگی جدا میشم
وقتی دستهایم را می گیری و آسمان را برایم ریسه می بندی
وقتی من پر از ترانه می شوم در این شهر
وقتی باران می بارد و من صدایش را نمی شنوم
وقتی برای شنیدن بوی عطر تنت لازم نیست چشمام رو ببندم
و صدای تو، توی اتاق می پیچه
یعنی خواب نیستم و تو واقعا اینجایی، کنار من
و من
دوباره با دیوان شعر چشمان تو، عاشق می شم
ما را ببخش هنرمند
ما را ببخش
ما را ببخش که وقتی فیلم دنیا را دیدیم خندیدیم. ما را ببخش که وقتی اخراجی ها را دیدیم و تو حرف از تقیه میزدی صدای خنده های ما سالن سینما را می لرزاند. ما را ببخش که یادمان رفته بود بازیگری حرفه ی توست و نان(!) میخوری از آن. ما را ببخش جناب که یادمان رفته بود کلاس بازیگری شخصیتی را نه استاد صمندریان می آموزد و نه استاد تارخ. یادمان رفته بود که می شود آدم همانی باشد که بازی میکند. ما را ببخش که همیشه خندیدیم و فکر میکردیم اینها بخشی از فیلمنامه است اما حقیقت این بود که این خود شما بودی.... ما را ببخش
ما را ببخش عمو
ما را ببخش
ما را که روزی با کودکانمان جلوی تلویزیون نشستیم و هم صدا با تو خواندیم : چپ چپ چپ چپ راست راست راست/ ایران ایران وطن ماست... ! مارا ببخش عمو که با تو از ته دل جیغ می کشیدیم و تو وقتی دعا میکردی برای ایران، هم صدا با بچه ها آمین می گفتیم. ما را ببخش که باورت کرده بودیم "جوان ایرانی"!! مارا ببخش که کودکانمان را می نشاندیم تا درس زندگی بیاموزند. ما را ببخش که از خاطرمان رفته بود غم نان چه جفا ها که در حق شرافت نمی کند. ما را ببخش که خاطرمان نبود که می شود جوان بود اما ملی نبود! ما را ببخش که بعد از این دیگر صدا و خنده و صورت ِ تو، نقشی از خاطرات فرزندمان نخواهد بود
ما را ببخش استادِ شاعر
ما را ببخش که دوستت داشتیم و فکر میکردیم که دوستمان داری. ما را ببخش که وقتی با صدای رگه دارت می خواندی : من هنوز دربه در ِ طره ی اون زلف سیاتم..." با تو زمزمه می کردیم و مست می شدیم از معشوقه ی چشم سیاه ِ پارسی بودن و تا اوج ترانه می رفتیم. ما را ببخش که فکر میکردیم تنها دو قدم مانده به صبح و یادمان رفته بود شب اینجا عمیق ریشه زده! ما را ببخش استاد که فکر میکردیم برای ماست که می سرایی. که میخوانی . که می نویسی. ما را ببخش استاد اگر عاشقانه دنبالت می کردیم. ما را ببخش که دوست داشتیم دستت را بفشاریم و نمی دانستیم که فاصله بین دست های ما و تو، به شکاف ِ وطن است. ما را ببخش اگر بعد از این دیگر ننشستیم و تو را ندیدیم
ما را ببخش قهرمان
ما را ببخش
ما را ببخش اگر دیگر تداعی ملی را از خاطرمان خط خواهیم زد وقتی قهرمان ِ ملی تو باشی! ما را ببخش که دیگر تعریفی از تیم ملی و عضو ملی نخواهیم داشت در صبحدم هایی که نه ملیت را دیگر باوری داریم و نه "تیم" دیگر نشانی دارد. ما را ببخش اگر دلمان شکست وقتی شما را دیدیم که چگونه ما را سیلی زدی و چهارزانو نشستی رو به ضحاک! ما را ببخش اگر دیگر تو را از خود ندانستیم. ما را ببخش جهان پهلوان!! ما را ببخش
....................................
پ.ن اول) ندارد
پ.ن دوم)به سکوتم... به قوی‌ترین سلاحم احترام بگذار ! طنینش را می‌شنوی؟ وقتی حرف نمیزنم ،از زیبایی آن‌چه میگویم لذّت می‌بَری؟ (نزار قربانی
داستان نوشت
همچون پرنده ای که در کولاک زمستان، در های و هوی تگرگ ، آشیانه می جوید از هر درخت ِ بر سر راه، یک به یک نفس ها را می بویم بلکه لبخندی از تبار حقیقت بیابم و "امروز" را خلیل وار به قربانگاه ِ آرامش برده و تیغه ی عشق را به گلوی تنهایی بکشم و به جای قرمزی خون، آبی ِ عشق را بر بودنم بپاشم
چرا کودک نمی شوی با من سالار؟! بیا با هم بازی کنیم. بیا، دوچرخه ی آبی ات را بیاور ، من دمپایی قرمز به پا کنم و موهایم را چتری بریزم در صورتم و تو مرا بنشانی با لبخند ترکِ دوچرخه ی آبی ات و من فرفره های قرمزم را نگه دارم با دست و تو با تمام نیروِ، جلو ببری ما را و باد مارا پریشان کند
...
کنار بگذار این قیل و قال زندگی را عزیز دور از من، بیا کودک شویم، تو به در خانه ی ما بیا و با تکه ای چوب، زنگ را بفشار تا ته و من سراسیمه بدوم به سویت و دیگر به پرده های کشیده خیره نشوم!
بیا ... دوباره بیا بر من .. مگر این پریشانی ها بس نیست ... مگر تلخی سوختگی صفحه های دفتر خاطراتمان بس نیست؟ ... بیا و شبنم بپاش بر این آتش ِ تنهایی ام که سالهاست هرچه می جویم جز صورتک و پوزخند نمی یابم و فرفره هایم همه ، گوشه ی اتاق به انتظار دوچرخه ی آبی تو نشسته اند
...
دوباره با یادت، باد مرا پریشان می کند همیشه بهار دلگیر از من، و من دمپای قرمزمی پوشم و تو اما نمی آیی.... مثل تمام روز های خاکستری که بی تو گذشت... همه ی روزها که نمی آیی و من فرفره ها را بر می دارم و با دلهره در باد فوت میکنم ... مثل تمام ثانیه هایی که بی تو جمعه شنبه می شود و آفتاب ماه، گنجشکی در سینه ام گرفتار شده و مرتب خود را به دیوار می کوبد
اینجا باران می آید. و تو نیستی ابراهیم من. باران می بارد و زمزم ِ دلتنگی این هاجر، نه از زمین، که از آسمان بر سقف دلم هوار می شود... نیستی ابراهیم... نیستی و من نمی دانم چرا باز هم، برای تو، موهایم را چتری روی صورتم ریخته ام!
