شب... خروجی قوچان به سمت مشهد... پشت چراغ قرمز،‌ درست جایی که فقط ۱۶ثانیه مونده بود تا بشه پیچید به چپ و رفت پی مسیر ِ خاکستریِ خودم، درست وقتی که ماشین کناریم نم نمک میرسه کنارم تا مثلا زرنگ تر باشه و‌زودتر از من بپیچه، از صدای پخش ماشینش شنیدم که مردی با صدای بم داره می خونه «بدون تو می رم شمال...»، درست همون وقت که پام روی کلاج برا گرفتن دنده آماده است، به یادت میوفتم... وا میرم. لال میشم و صدای منوچهر‌ رو از ماشین خودم ساکت میکنم. درست همون وقت، انگار دوباره بر میگردم سر خط و از اول سوگوارِ نبودنت توی زندگیم میشم

اینکه از اول صبح شهیار قنبری مدام توی گوشت بخونه "ما بهاریم/ وسط پاییزیم..." و تو سرخوشانه توی آشپزخونه به کارها برسی، خیلی بیشتر از اون ادویه های رنگارنگ کمک میکنه به خوشمزه شدن نهار ظهر که امروز مجبوری زودتر از همیشه آماده اش کنی... 

غزل یه بار توی وبلاگش نوشته بود «از گریه اگر کسی می مُرد، من تاحالا بارهای زیادی مرده بودم.» من می‌خوام بگم اگر کسی تاحالا از حرفهای نگفته خفه میشد، من تاحالا بارهای زیادی خفه شده بودم...

سالها قبل، وقتی هنوز دختر جوانی محسوب می‌شدم، در وبسایت رسمی زیبا شیرازی خوندم که نوشته بود: «وقتی ۲۰ سالم شد، مادرم بهم گفت مادرجون ۲۰سالگی اوج طراوت و زیبایی یه زن به حساب میاد، لذت ببر از ۲۰ سالگیت. وقتی ۲۵ سالم شد مادرم بهم گفت مادرجون۲۵ سالگی اوج طراوت و زیبایی یه زن به حساب میاد. لذت ببر از ۲۵ سالگیت.  وقتی ۳۰ سالم شد... وقتی ۴۰ سالم شد... »

حالا، این روزها، نزدیک شدن به ۳۲سالگی، من رو مدام یاد اون نوشته میندازه. یاد حسی که اون سال از خوندنش پیدا کرده بودم.... حس غریبی این روزها از یادآوری اون نوشته در من میپیچه. طی کردن روزهای متلاطمِ میانسالی.

شهریور، تابستون به حساب نمیاد. شبیه پاییز هم نیست. بارون هاش هم همینطور. شبیه بارون های پاییز و بهار و مرداد و زمستون نیست.
شهریور  برا خودش یه فصله... گاهی عصبانی، گاهی دلگیر، گاهی هم شبیه پسربچه‌هایی که توپ پلاستیکی زیر بغل سمت پارک میدوئن، همونقدر زنده، همونقدر پر نفس