درست مثل محسن نامجو توی اون شب سیاه؛ آدم توی یه لحظه‌هایی از زندگی نیاز داره گاهی دست بزاره زیر چونه و دیگران براش بخونن:
«دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده»
«دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده»
«دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده»
«دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده»
«دنیا وفا ندارد ای نور هر دو دیده»
بعد آدم صورتش بین دستهاش قایم کنه که یعنی آره آره.. راست میگید... آره....
