حالم خوش نیست
و هیچ کمکی از دست هیچکس بر نمی آید، حتی تو!
حالم خوش نیست و تلفن ِ لعنتی ام حالم را خراب
تر می کند و دیدن کوله پشتی و کمد لباسی که نیم طبقه اش را به من بخشیده اند بیشتر
پریشانم می کند و حس آوارگی و بی پناهی خیمه می زند زیر پوستم ... حالا تو هی
برایم نامجو بخوان و هی قلقلک بده و هی فیلم پیشنهاد کن و هی آخرسر کلافه سرم داد
بزن که خسته شده ای از اینهمه پژمردگی ِ من...
می فهممت...
حالم خوش نیست
و سیگار را ترک کرده ام و وقتی یک نفر از قاره
ها آنطرف تر زنگ می زند و می گوید امروز از صبح ابی گوش می داد و به یاد من افتاده، داغان تر می
شوم و آنوقت هرچقدر هم بغلت کنم باز رهایم نمی کند این بغض لعنتی...
...
حالم خوش نیست و هیچ چیز سر جایش نیست، نه این شهر دیگر آن شهر
سابق است و نه اتاقم آن اتاق متروک، نه پیاده رو دیگر مرطوب است و نه شب ها بعد از
کابوس تنهایی چمپره می زنم روی تخت... بهانه گیر ِ مادرم شده ام دوباره و خجالت می
کشم روبروی مادرت بگویم که مادرم را کم دارم... بهانه گیر ِ پدری شده ام که هرگز
مرا نخواست و خجالت می کشم روبروی آرامش ِ پدرت بگویم که پدرم را گم کرده ام...
بهانه میگیرم و تو کلافه نگاهم میکنی و عاجزانه بغلم میکنی و من اینبار لابلای دست
های تو سردم می شود...
حالم خوش نیست و هیچ کمکی از دست هیچ کس بر نمی
آید ، حتی... ! نه، نه ... حالم خوش نیست و هیچ کمکی از دست هیچکس بر نمی آید ، جز
تو... جز تماشای تلاش تو برای سرپا شدنم
